Η Λίμνη μάνα «καίγεται»…

Οι εικόνες που χωρίς δόση υπερβολής φέρνουν άθελα στο νου μια άλλη καταστροφή-πριν σχεδόν 100 χρόνια. Τότε κινδύνευαν από το τουρκικό σπαθί, σήμερα από την πύρινη λαίλαπα.

του Μιχάλη Ψύλου

Εκατοντάδες αλλόφρονες κάτοικοι-ηλικιωμένοι ,γυναίκες και μικρά παιδιά-να τρέχουν στην προκυμαία της Λίμνης , στη βόρεια Εύβοια για να σωθούν από τις φλόγες. Και να περιμένουν τη σωτηρία-ανήμερα της γιορτής του Σωτήρα- από ένα οχηματαγωγό. Εικόνες που χωρίς δόση υπερβολής φέρνουν άθελα στο νου μια άλλη καταστροφή-πριν σχεδόν 100 χρόνια. Τότε κινδύνευαν από το τουρκικό σπαθί, σήμερα από την πύρινη λαίλαπα.  «Ιεροσυλία» θα πούνε κάποιοι μια τέτοια σύγκριση. Αλήθεια, τι διαφορά υπάρχει όταν κινδυνεύει η ανθρώπινη ζωή; Όταν μάλιστα ο κίνδυνος προέρχεται από την ανικανότητα εκείνων, που υποτίθεται ότι θα τους προστάτευαν!

«Η Λίμνη μάνα καίγεται», λέει ο κυρ Γιάννης μπαίνοντας με λυγμούς στο φερι μπόουτ «Αλκυών» , που ένας «σωτήρας», ο Λιμενάρχης Αιδηψού, Σωτήρης Δανίκας έφερε από την γειτονική Αιδηψό για την μεταφορά των κατοίκων, μόλις εστάλη από την υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας το θλιβερό μήνυμα : «Εκκενώστε τη Λίμνη».

«Γιατί να χρειαστεί άραγε να εκκενώσουμε τη Λίμνη», λέει ο κυρ Γιάννης . «Γιατί η πολιτεία δεν φρόντισε να μην χρειαστεί να εγκαταλείψουμε την πόλη μας; Γιατί τέσσερις ημέρες μετά την πρώτη εκδήλωση της πυρκαγιάς στη βόρεια Εύβοια, δεν φρόντισαν να μας προστατεύσουν; Ή νομίζουν ότι με την εκκένωση …καθάρισαν; Πού ήταν τα πυροσβεστικά αεροπλάνα όλες αυτές τις ημέρες που καιγόταν η βόρεια Εύβοια;» :Ερωτήματα αμείλικτα και πεισματάρικα. Ο κυρ Γιάννης ήταν 27 χρονών όταν το 1977 είχε ξανακαεί η περιοχή της Λίμνης , σε μια τεράστια πυρκαγιά που έκανε στάχτη  280.000 στρέμματα δάσους στη βόρεια Ευβοια. Και τότε είχε φύγει με οχηματαγωγό από την προκυμαία για να σωθεί μαζί με τους άλλους κατοίκους. «Είναι δυνατόν, σχεδόν 50 χρόνια μετά να ζω το  ίδιο δράμα; Να έχουν καεί μέχρι τώρα πάνω από 200.000 στρέμματα δάσους ;  Δεν άλλαξε τίποτα; Και καλά τότε, δεν υπήρχαν  αεροπλάνα, ούτε τα σημερινά σύγχρονα μέσα κατάσβεσης . Δυστυχώς, τίποτε δεν άλλαξε για εμάς τους φτωχούς».

Τι να του πώ; Πως να τον παρηγορήσω;  Το «Αλκυών» σηκώνει τον καταπέλτη με προορισμό την Αιδηψό. Μαζί με τον κυρ-Γιάννη, στο σκάφος είναι κάπου 600 ψυχές. Με ένα πελώριο «γιατί;» να πλανάται στο βλέμμα τους, καθώς αντικρύζουν την πόλη τους να χάνεται σιγά σιγά από τα μάτια τους.

Τρέχω να παρηγορήσω έναν άλλο φίλο μου, τον ξενοδόχο Γιώργο Μπλουκίδη, που είδε τις φλόγες να καταστρέφουν την ίδια ώρα ολοσχερώς, το εξαιρετικό συγκρότημα “Βατερή”, που έκτισε με κόπο και δάκρυα ο πατέρας του πριν δεκάδες χρόνια.  Ο Μπλουκίδης δεν μπήκε στο οχηματαγωγό. Τον βρήκα στα αποκαίδια να κοιτάζει με ένα βλέμμα “τρελού”, την επίθεση της φωτιάς, που συνέχιζε με μανία το καταστροφικό της έργο….