Εμείς και η οργή του Θεού

Μετρώντας τις αμέτρητες πληγές που άφησε πίσω του ο Ζορμπάς, αισιοδοξώ.

Βλέπω τους ανθρώπους να προστατεύουν συνανθρώπους τους στην εκκλησία και στοΔημαρχείο Μαντουδίου. Βλέπω τον 27χρονο να αγωνίζεται για τη ζωή του και να βρίσκει μία φάτνη με ρούχα και φρούτα και επιβιώνει. Μα πιο πολύ με συγκινεί ο μικρούλης γόνος της οικογένειας στα Κατούνια, που με το φτυάρι προσπαθεί να απομακρύνει τα μπάζα για να κάνει τη ζωή του όπως πριν.

.Η κυρία Ελένη Επισκόπου νομίζω έβγαλε τη πιο ωραία φωτογραφία της επόμενης μέρας.

Ο αγώνας για να προσαρμοστούμε απέναντι στη φύση είναι σκληρός και ατέλειωτος.

Καίμε τα δάση που μας προστατεύουν,φράζουμε τα ρέματα των βροχών και των καταιγίδων,φτιάχνουμε δρόμους όπου δεν πρέπει.

Ο άνθρωπος αγωνίζεται μέχρι να απελπιστεί.Μέχρι η κούραση να τον καταβάλει.

Οι κουρασμένοι χάνουν τη μάχη , αλλά το πείσμα του πιτσιρικά είναι το μήνυμα της αυριανής μέρας.

Πρέπει να καταλάβουμε τον κόσμο μας καλύτερα,να προσαρμοστούμε και να αγωνιστούμε μέχρι να τα καταφέρουμε ξανά...

Να τα καταφέρουμε περισσότερο σοφοί και να κάνουμε τις πληγές μας ανώδυνες.

πηγη Λιμνιώτικα Νέα